Obraz: Pinterest Ogromna większość religii ma główne źródło, będące jedną lub kilkoma książkami, które mówią o głównych doktrynach religii i stanowią bazę dla ich wyznawców. W przypadku katolicyzm Ta książka jest Biblią i dlatego w tej lekcji od NAUCZYCIELA będziemy rozmawiać o Klasyfikacja ksiąg Biblii. Może Ci się spodobać: Główni bohaterowie Biblii i ich cechy charakterystyczne Indeks Czym jest Biblia? Księgi Starego Testamentu Nowy Testament Czym jest Biblia? Biblia jest tym, co nazywamy zestawy tekstów nazywa książki które zostały napisane przez niektóre z najważniejszych postaci religii katolickiej, będąc niejednorodna księga z nawet kilkoma językami w oryginalnych tekstach, takich jak grecki lub Hebrajski. Tutaj ci mówimy kto napisał Biblię? aby lepiej poznać jego autorstwo. Dzisiaj Biblia została przetłumaczona na wszystkie języki, często mówi się o niej jako: najczęściej redagowana i sprzedawana książka historii ludzkości, a zatem będąc jednym z najważniejszych tekstów religijnych. Będąc książką pisaną latami i przez wielu różnych autorów nie możemy mówić o konkretnej dacie, datowaniu jego pierwsze teksty w 1450 roku. do. i jej ostatnie rozdziały w pierwszym wieku po śmierci Chrystusa. Obraz: Udostępnianie slajdów Księgi Starego Testamentu. Podchodząc do klasyfikacji ksiąg biblijnych musimy wziąć pod uwagę ich dwie” duże części, będące Starym i Nowym Testamentem, występujące w Starym Testament stworzenie światai życie narodu hebrajskiego aż do przybycia Jezusa, aw Nowym Testamencie życie Jezusa i jego późniejsze znaczenie. Stary Testament zawiera 39 książek różne, które zazwyczaj dzieli się na konkretną klasyfikację, którą skomentujemy poniżej. Pięcioksiąg Jest to sposób, w jaki pierwsze 5 książek Biblii, będąc przypisywane Mojżeszowi i opowiadając o pierwszych chwilach chrześcijaństwa. Pięć ksiąg składających się na Pięcioksiąg to: Geneza: Opowiada o stworzeniu świata, arce Noego, wieży Babel oraz życiu Abrahama i jego potomków. Exodus: Narodziny i życie Mojżesza od czasu jego wyjazdu z Egiptu z narodem hebrajskim, początek przykazań i marsz ludu Bożego do nowego domu. Lewicki: Szereg praw i norm, które muszą być przestrzegane w rytuałach i których muszą przestrzegać kapłani. Liczby: Droga narodu hebrajskiego przez pustynię w poszukiwaniu ziemi obiecanej przez Boga. Powtórzonego Prawa: Opowiada o końcu życia Mojżesza i spotkaniu Ludu Bożego z nowym domem. Księgi historyczne Księgi historyczne to te księgi biblijne, które opowiadają historię od śmierć Mojżesza aż do rewolucji Machabeuszy przeciwko hellenistom. Książki te mają wielką wartość historyczną, poruszając tematy dotyczące narodu hebrajskiego, które pomagają nam poznać bardzo ważne wydarzenia historyczne. Jest wiele książek, które składają się na tę klasę, więc musimy je wymienić poniżej: Josue Sędziowie Litość Samuela Królowie Kroniki Ezdrasz Nehemiasz Ester Machabeusze Księgi Sapiensal Są to książki, które znajdują się pomiędzy historycznym a napisane przez proroków i są nazwane po ich świetna duchowa treść, które składały się z następujących elementów: Praca Psalmy Przysłowia Księga Eklezjasty Piosenki Księgi prorocze Są to wszystkie te religijne księgi napisane przez proroków, które zwykle dzielą się na dwie, te napisane przez tzw główni prorocy i te napisane przez mniejsi prorocy. Księgi prorocze są następujące: Izajasz Jeremiasz żałuje Baruc Ezequiel Daniel Ozeasz Joel Amos Abdiasza Jonasz Michea Nahum Habakuka Sofoniasz Aggeusz Zachariasz Malachiasz Nowy Testament. Aby kontynuować tę lekcję na temat klasyfikacji ksiąg Biblii, musimy porozmawiać o druga część świętej księgi, to jest tak zwany Nowy Testament. Ta druga część to miejsce, w którym życie Jezusa i pierwsze dziesięciolecia istnienia chrześcijaństwa. Istnieją różne sposoby podziału tej części, ale z reguły pierwsze teksty nazywa się Ewangeliami, będąc historie apostołów bardzo różni się od reszty tekstów. W sumie Nowy Testament składa się z 27 książek, chociaż niektóre religie nie przyjmują ich wszystkich jako kanonicznych, więc czasami widzimy tylko 22 księgi wymienione. Organizacja Nowego Testamentu Pierwsze teksty to Ewangelie, będące tekstami opowiadającymi o życiu Jezusa z punktu widzenia czterech różnych osób, spotykających się w tych niektórych z najważniejszych momentów życia Jezusa. Po tym znajdujemyDzieje Apostolskie, będąc księgą, która opowiada o fundamencie Kościoła chrześcijańskiego i jego ekspansji w Imperium Rzymskim. Po tym znajdujemy się w listy, będące listami pisanymi przez odpowiednie postacie chrześcijaństwa, których odbiorcą powinien być lud chrześcijański w ogóle. Wreszcie jest książka pod tytułem Apokalipsa lub objawienia, będąc proroczą księgą, w której omawiany jest koniec świata, wyjaśniający, jak nadejdzie według chrześcijańskiej wizji. Wymień wszystkie księgi Nowego Testamentu Kiedy już wyjaśnimy różne księgi Nowego Testamentu, musimy wymienić je jedna po drugiej, aby otrzymać listę wszystkich ksiąg. Z tych wszystkich powodów księgi składające się na tak zwany Nowy Testament są następujące: Ewangelia Mateusza Ewangelia Marka Ewangelia Łukasza Ewangelia Jana Fakty Rzymianie Koryntianie Galatów Efezjan Filipian Kolosan Tesaloniczan Tymotka Tytusa Filemon Hebrajczyków Santiago Piotr Juan Judasz Apokalipsa Obraz: Córka Najwyższego Jeśli chcesz przeczytać więcej artykułów podobnych do Klasyfikacja ksiąg Biblii, zalecamy wpisanie naszej kategorii Fabuła. Poprzednia lekcjaCzym jest rzymska bogini pięknaNastępna lekcjaStary Testament: podsumowanie
Ewangelia Tomasza (odnaleziona w 1945 roku w Górnym Egipcie), zawiera elementy gnostyckie. Ewangelia ta jest bardzo krótka w porównaniu z ewangeliami kanonicznymi, ponadto nie zawiera żadnych rewelacji. Fragment "Królestwo Boże jest w was i wokół was" nie jest w sumie niczym odkrywczym, bo podobne stwierdzenie można odnaleźć w
Kościół chrześcijański posiadał - od pierwszych dni swego istnienia - kanon natchnionego Pisma: Stary Testament. Ale dla wczesnego Kościoła ów Stary Testament był - w swym najgłębszym sensie -proroctwem o Chrystusie: uznaniem, że nawet tutaj ostatecznym autorytetem jest sam Chrystus. Chrystus polecił swym apostołom głosić dobrą nowinę i tworzyć chrześcijańską wspólnotę, napełniwszy ich mocą Ducha Świętego. Byli oni naocznymi świadkami Jego czynów i słuchaczami Jego słów, a ich znaczenie jeszcze wzrosło w czasach poapostolskich. Wczesny Kościół miał przeto trzy autorytety: Stary Testament, Chrystusa oraz apostołów. Ale ostatecznym, decydującym autorytetem był Chrystus Pan, który przemawiał bezpośrednio swymi słowami i czynami, pośrednio zaś tym, co mówili o Nim Jego świadkowie. Z początku słowa Pana i opis Jego czynów relacjonowano i powtarzano ustnie, wkrótce jednak zaczęto je zapisywać. W swej pracy misyjnej apostołowie byli zmuszeni pisać do pewnych wspólnot. Niektóre przynajmniej z tych pism były wymieniane między Kościołami i wkrótce zyskały ten sam autorytet, co pisma Starego Testamentu. Jest jednak zrozumiałe, że dopiero po upływie jakiegoś czasu zbiór tych pism z okresu apostolskiego zajął z niezaprzeczonym autorytetem miejsce obok ksiąg Starego Testamentu, zwłaszcza gdy weźmie się pod uwagę, że wiele z nich było pismami okolicznościowymi, skierowanymi do poszczególnych Kościołów. Spisane słowa Jezusa, Ewangelie, choć nie są najdawniejszymi pismami Nowego Testamentu, były pierwszymi stawianymi na równi ze Starym Testamentem i uznanymi za kanoniczne. Około 140 r. Papiasz, biskup Hierapolis we Frygii, zna Ewangelie Marka i Mateusza. Justyn (ok. 150) cytuje Ewangelie jako autorytet. Hegezyp (ok. 180) mówi o „Prawie, Prorokach i Panu”. Męczennicy ze Scili w Numidii (180)mieli jako święte pisma „księgi oraz listy Pawła, sprawiedliwego człowieka”; jedynie Stary Testament i Ewangelie zwano „Księgami”, tj. Pismem świętym. Pisma Ojców apostolskich dostarczają pewnych dowodów, że od pierwszych dziesięcioleci II w. wielkie Kościoły posiadały księgę - czy grupę ksiąg - która była ogólnie znana jako „Ewangelia” i którą wymieniano jako dokument autorytatywny oraz powszechnie już pod koniec I w. lub na początku II w. znano w Grecji, Azji Mniejszej i Italii trzynaście listów Pawiowych (wyłączając list do Hebrajczyków). Wszystkie rękopisy i teksty listów Pawiowych pochodzą z jednego zbioru, który odpowiada naszemu „corpus Pau-linum”. Wczesne zbiory wykazują wprawdzie różnice w porządku listów, lecz ilość pism pozostaje ta sama. Nie ma żadnego cytatu z Pawła, który by nie pochodził z jednego z listów kanonicznych, choćby nawet było pewne, że apostoł pisał inne listy. Tak więc około 125 r. istniały dwie grupy pism, które cieszyły się gwarancją apostolską i których autorytet był uznawany przez wszystkie rozporządzające nimi wspólnoty. Nie było jednak w tej mierze oficjalnego orzeczenia i zbiory różniły się w poszczególnych Kościołach. «« | « | 1 | 2 | 3 | » | »»
Dzieli się na Stary Testament (święte księgi judaizmu) i na Nowy Testament. Katolickie wydania Biblii obejmują 73 księgi (46 Starego Testamentu i 27 Nowego Testamentu), protestanckie — 66 (39 i 27), Biblia hebrajska uznawana w judaizmie liczy 39 ksiąg.
Księga Nahuma. Księga Nahuma ( hebr. נחום Nachum) – jedna z ksiąg Biblii, znajdująca się wśród ksiąg prorockich Starego Testamentu. W kanonie hebrajskim stanowiła siódmą w zbiorze Dwunastu Proroków Mniejszych. Jedna z najkrótszych ksiąg biblijnych. Księga pochodzi z połowy VII w. p.n.e. i ma formę poematu.
Mini streszczenie Księgi Starego Testamentu – mini streszczenie Nowy Testament Mt, Mk, Łk, J, Dz, Rz, 1 Kor, 2 Kor, Ga, Ef, Flp, Kol, 1 Tes, 2 Tes, 1 Tm, 2 Tm, Tt, Flm, Hbr, Jk, 1 P, 2 P, 1 J, 2 J, 3 J, Jud, Ap Księgi historyczne Mt - Ewangelia według św. Mateusza Ewangelia dla chrześcijan wywodzących się z judaizmu. Jezus ukazany jest przede wszystkim jako zapowiadany przez proroków Mesjasz oraz jako Nauczyciel Kościoła (5 wielkich mów Jezusa). Mk - Ewangelia według św. Marka Katechezy Piotra spisane przez Marka dla prześladowanych chrześcijan, nawróconych z pogaństwa. Łk - Ewangelia według św. Łukasza Ewangelia skierowana do chrześcijan ze środowiska greckiego. Podkreśla uniwersalizm nauczania Chrystusa oraz Jego troskę o chorych, ubogich i grzeszników. J - Ewangelia według św. Jana Najpóźniej napisana Ewangelia. Stara się ona jak najpełniej wyrazić ludzką i boska tajemnicę Jezusa. Autor znał już tekst trzech pierwszych - tzn. synoptycznych - Ewangelii. Stąd też podaje wiele faktów z życia i nauczania Jezusa, których nie znajdujemy we wcześniejszych tekstach. W tym sensie można mówić, że jest ona najbardziej oryginalna. Dz - Dzieje Apostolskie Kontynuacja trzeciej Ewangelii. Historia Kościoła bezpośrednio po wydarzeniach Paschy Jezusa, początek i rozpowszechnianie się chrześcijaństwa. Księgi dydaktyczne (Listy) Św. Paweł i jego Listy Prawie połowa tekstów należących do kanonu Nowego Testamentu jest przypisywana św. Pawłowi. Egzegeci uznają go za najbardziej dojrzałego teologicznie ze wszystkich autorów natchnionych Nowego Testamentu. W przeciwieństwie do Ewangelii Listy Pawła nie koncentrują się na ziemskim życiu i działalności Jezusa, lecz dominuje w nich soteriologia, czyli nauka o odkupieniu. Wkład Pawła w rozwój chrześcijaństwa jest porównywalny z wkładem tłumaczy Septuaginty w proces docierania Biblii Hebrajskiej do świata pogańskiego. Znajomość dwóch kultur umożliwiła mu przeniesienie w cywilizację grecką żydowskiego doświadczenia związanego z wcieleniem Syna Bożego i Jego orędziem. Dzięki temu przesłanie Ewangelii stało się zrozumiałe również dla kolejnych pokoleń wyrosłych z kultury hellenistycznej. Paweł stał się więc rzeczywistym apostołem narodów. Jego nawrócenie przyczyniło się do tego, że chrześcijaństwo nie pozostało tylko jedną z wielu żydowskich sekt, a przekroczyło bariery narodowe. Listy Pawłowe stanowią najstarszą część Nowego Testamentu. Zgodnie z wynikami badań współczesnych nauk biblijnych bezpośrednio od Pawła pochodzi 7 listów: List do Rzymian, Pierwszy i Drugi List do Koryntian, List do Galatów, List do Filipian, Pierwszy List do Tesaloniczan i List do Filemona. Pozostałe listy napisane pod jego imieniem, zostały prawdopodobnie zredagowane przez sekretarza-redaktora, który napisał je na polecenie apostoła lub opierając się na jego nauce. Do tzw. listów deuteropawłowych należą: List do Efezjan, List do Kolosan, Drugi List do Tesaloniczan oraz listy pasterskie: Pierwszy i Drugi List to Tymoteusza i List do Tytusa. Dokumenty stanowiące źródło teologicznej myśli Pawła powstawały w okresie ok. 15 lat (51-66 r.). W tym czasie zmieniał się teren działalności apostoła (Palestyna, Azja Mniejsza i Rzym, być może Hiszpania), zmieniali się odbiorcy pouczeń (judeochrześcijanie palestyńscy, poganie wychowani w kulturze hellenistycznej, mieszkańcy Rzymu). Poszczególne gminy chrześcijańskie borykały się z bardzo różnymi problemami. Czasami chodziło o trudności natury zewnętrznej (np. podziały w gminie korynckiej, zamęt spowodowany działalnością charyzmatyków), innym razem dochodziły do głosu kryzysy doktrynalne. Najstarsza warstwa teologii Pawła (1 i 2 Tes) obejmuje prawdę o bóstwie Jezusa Chrystusa, o Jego zmartwychwstaniu i całym dziele zbawczym, które zostanie dopełnione w chwili Jego powtórnego przyjścia (paruzji). Chrześcijanin oczekujący Zbawiciela nie może zatem trwać w bezczynności, ale powinien doskonalić się w miłości bliźniego. Tzw. Listy Wielkie (Rz, Ga, 1 i 2 Kor) ukazują drugi etap rozwoju Pawłowej teologii. W polemikach ze zwolennikami nawrotu do judaizmu dojrzała myśl, że usprawiedliwienia dostępuje się przez wiarę w Jezusa Chrystusa, a nie przez przestrzeganie Prawa Nastąpiło dalsze sprecyzowanie nauki o zbawczym dziele Jezusa. Na tle polemik z hellenizmem ukształtowało się ewangeliczne pojęcie mądrości poznania, został podjęty problem miejsca chrześcijanina w świecie. Trzeci etap ewolucji teologii Pawła stanowią tzw. Listy Więzienne (Kol, Ef, Flp, Flm), powstałe na skutek zetknięcia się młodego chrześcijaństwa z gnozą. Listy te są uznawane za najgłębsze, co się uzasadnia faktem, że uwięziony Paweł miał dużo czasu na refleksję nad swoim życiem i misją oraz na przemyślenie tajemnicy Kościoła. Mówią one o bezwzględnym pierwszeństwie Chrystusa jako jedynego pośrednika i dokonanym dziele odkupienia przedłużającym się w Kościele (Mistycznym Ciele Chrystusa). Deuteropawłowe Listy Pasterskie (1 i 2 Tm, Tt) powstałe pod koniec I w. są pismami zawierającymi głównie wskazania praktyczne, dotyczą więc porządku w gminach chrześcijańskich, sprawowania urzędu pasterskiego oraz ostrzegają przed głosicielami błędnych nauk. Multimedialny świat Biblii Hbr - List do Hebrajczyków (autor nieznany) Traktat teologiczny o wiecznym kapłaństwie Chrystusa. List św. Jakuba Apostoła 1P, 2P - Dwa Listy św. Piotra Apostoła 1J, 2J, 3J - Trzy Listy św. Jana Apostoła Jud - List św. Judy Apostoła Księga prorocka Ap - Apokalipsa św. Jana (Objawienie) Najbardziej tajemnicza księga Nowego Testamentu, stanowi dopełnienie całości objawienia Bożego; ukazuje ono koniec historii świętej, której początki znamy z Księgi Rodzaju. Apokalipsa św. Jana jest ostatnią księgą Nowego Testamentu. Tytuł księgi pochodzi od jej pierwszego słowa - Objawienie (gr. apokalipto - ujawnić, objawić sprawy skryte). Apokalipsa powstawała na kilku etapach, począwszy od 64r. Według ojców Kościoła jej ostatnią redakcję należy datować na lata 95-96. Autorstwo księgi jest najczęściej przypisywane Janowi Ewangeliście lub Janowi Prezbiterowi. Niektórzy skłaniają się ku tezie, że redaktorem Objawień Jana z wyspy Patmos był jakiś jego sekretarz. Pierwszą część księgi stanowią listy do siedmiu Kościołów Azji Mniejszej, zawierające pochwały, nagrody, napomnienia, przestrogi i obietnice - w zależności od stanu moralnego i poziomu wiary danego Kościoła. Dalej następują prorocze wizje dotyczące przyszłości oraz zwycięstwa Boga nad złem tego świata (wizja Baranka i starców otaczających Tron, siedmiu pieczęci, siedmiu trąb, Smoka i Niewiasty, bestii z morza i bestii z ziemi, siedmiu czar), zapowiedź upadku Babilonu (symbolizującego Rzym) oraz powstania Nowego Jeruzalem. Apokalipsa jest zapowiedzią paruzji i pokrzepieniem w trudnościach. Multimedialny świat Bibliijudeochrześcijan mogły prawdopodobnie korzystać zarówno z Biblii Hebrajskiej (hipotetyczny początek faryzejskiej kodyfikacji ST ok. 100 roku wJawne; for - malnie 24 księgi w języku hebrajskim: 5 ksiąg Prawa (Rdz, Wj, Kpł, Lb, Pwt), 8 ksiąg Proroków (Joz, Sdz, Sm (1–2), Krl (1 i 2); Iz, Jr, Ez, Jedna księga Pro-
Pochodzenie nazwy Nazwa Nowy Testament jest wyrazem kontynuacji Starego Testamentu. „Testament” oznacza coś, co ma zawierać przesłanie dla kolejny pokoleń, zatem słowo to wyraża cel powstania Pisma Świętego. Autorstwo Nie ma jednego autora Nowego Testamentu. Konkretnie można określić autorstwo Ewangelii, uznanych za natchnione. Ich twórcami są: Mateusz, Marek, Łukasz i Jan. Znani są także autorzy Listów Apostolskich, którymi są, Paweł, Piotr i Jakub. Natomiast za autora „Apokalipsy” zwykło się uznawać św. Jana, którego to objawienie dotyczyło. Okoliczności powstania Nowy Testament powstał prawdopodobnie ok 51 – 96 r. Miał on być rodzajem dialogu pomiędzy Bogiem a człowiekiem oraz wyrazem dobrej nowiny. Nowy Testament miał także na celu zrelacjonować dzieje z życia Jezusa. Języki i tłumaczenia Nowy Testament został napisany w języku greckim, z fragmentami aramejskimi. Najstarszy przekład Biblii na język łaciński pochodzi z IV w. Zwany jest on Wulgatą i przetłumaczony został przez św. Hieronima. Natomiast na języki narodowe zaczęto przekładać Biblię w okresie średniowiecza. Najstarsze ślady tłumaczenia Nowego Testamentu na język polski pochodzą z XV w. Obecnie najbardziej znanym tłumaczeniem całego Pisma Świętego jest „Biblia Tysiąclecia”. Zakres tematyczny Nowy Testament składa się z 27 ksiąg i zawiera relację wydarzeń z życia Jezusa. Opisują je cztery Ewangelie zawierające nauki Jezusa oraz opis konkretnych wydarzeń z Jego życia; Dzieje Apostolskie charakteryzujące kulturę chrześcijańską oraz działalność apostołów; Listy powszechne i św. Pawła oraz „Apokalipsa” św. Jana, będąca wizją końca świata. Uznana została ona za księgę prorocką. Rozwiń więcej
Biblia to iest księgi Starego i Nowego Testamentu, według łacińskiego przekładu starego, w kośćiele powszechnym przyiętego, na polski ięzyk znowu z pilnośćią przełożone, z wykładem katholickim, trudnieyszych mieysc, do obrony wiary świętéy powszechnéy przećiw kacérztwóm tych czasów należących, przedtem przez D. Jakuba
Rozwój kanonu biblijnego Kanon biblijny oznacza listę ksiąg Pisma Świetego, uznanych za podstawę do wnioskowania o prawdach, niezbędnych do zbawienia - za "miarę" tych prawd (hebr. kaneh = 'miarka, kij mierniczy'). Za kanoniczne uznawano księgi rozeznawane przez Kościół jako natchnione (napisane nie z własnej woli Autorów, ale z inspiracji Boga). Nie istnieje jeden kanon biblijny - różne kościoły i zwiazki wyznaniowe uznają za kanoniczne różne księgi Biblii, przy czym różnice dotyczą Starego Testamentu. Jako natchnione i kanoniczne pisma Starego Testamentu Kościół Katolicki przyjął 46 Ksiąg zawartych w Septuagincie. Zostały one umieszczone w łacińskim przekładzie Biblii z IV wieku, dokonanym przez św. Hieronima - Wulgacie - stanowiącym (zwłasza po soborze trydenckim) podstawę wszystkich katolickich tłumaczeń biblijnych przez 1500 lat, aż do momentu wydania encykliki Divino Afflante Spiritu w roku 1943. Orzeczenia Kościoła dotyczące kanonu (niżej na stronie - zestawienie dat) zwykle następowały po kwestionowaniu kanoniczności niektórych ksiąg. W XVI wieku podczas Soboru Trydenckiego w reakcji na Reformację, negującą kanon Starego Testamentu, stwierdzono i zapisano, że kanon biblijny jest niezmienny i ustalony raz na zawsze, a 'Wulgata' jest tym przekładem Biblii, którym "wszyscy autentycznie posługiwać się mają". Warto w tym miejscu zauważyć, że Kościoły Prawosławne uznają za natchnione także księgi nieuznawane w kanonie katolickim, a protestanci negują natchnienie ksiąg deuterokanonicznych, przyjmując jako natchnione wyłącznie Pisma zaakceptowane przez judaizm. Na osobnej stronie zamieściliśmy porównanie kanonów świętych Pism judaizmu, katolicyzmu, prawosławia i protestantyzmu. Rozwój kanonu Starego Testamentu 1000-50 przed Chr.: Spisano wszystkie księgi Starego Testamentu ok. 200 przed Chr.: Powstaje Septuaginta: poczatkowo grecki przekład Pięcioksięgu, nastepnie kolejnych ksiąg Starego Testamentu lata 30-100: Chrześcijanie w greckojęzycznej diasporze używają jako Pisma Świętego Septuaginty (46 ksiąg). Narasta niepokój rabinów o czystość nauki i poczucie zagrożenia ze strony ekspansywnej "sekty". ok. 90: Uczeni rabini spotykają się w Jamni (Yavne) i decydują o uznaniu za kanoniczne dla judaizmu wyłącznie 39 Ksiąg kanonu faryzejskiego, które są w tym czasie znane w języku hebrajskim ok. 400: Powstaje przekład zwany Wulgatą, obejmujący 46 ksiąg Starego Testamentu: tłumaczy Biblię z języka hebrajskiego (Stary Testament) i greckiego (Nowy Testament) na łacinę. Wiedząc o kanonie hebrajskim i trudnościach z jednoznacznym przyjęciem jednego wariantu tekstowego Septuaginty, ma zamiar ograniczyć się do 39 ksiąg Starego Testamentu, wyłączając zeń księgi deuterokanoniczne (Tobiasza, Judyty, 1 i 2 Machabejska, Mądrości, Syracha i Barucha), które uważa za apokryfy; jednak papież Damazy chce, by kanon obejmował 46 ksiąg Septuaginty - stąd Wulgata ma ich właśnie 46. 1536: Marcin Luter tłumaczy Biblię z hebrajskiego i greki na język niemiecki. Zakłada, że skoro Stary Testament napisali Żydzi, należy przyjąć ich kanon. Umieszcza 7 ksiąg spoza kanonu hebrajskiego w dodatku, który tytułuje "Apokryfy". 1546: Katolicki Sobór Trydencki potwierdza "raz na zawsze" niezmienną kanoniczność 46 ksiąg. Jest to kanon węższy niż kanon prawosławny. Rozwój kanonu Nowego Testamentu ok. 51-125: W okresie siedemdziesięciu lat zostały napisane wszystkie księgi Nowego Testamentu - a w tym czasie powstały także inne, niekanoniczne pisma chrześcijańskie - na przykład Didache (ok. 70 roku), 1 List Klemensa (ok. 96), List Barnabasza (ok. 100) oraz siedem listów Ignacego Antiocheńskiego (ok. 110). ok. 140-160: Marcjon, rzymski przedsiębiorca, naucza o istnieniu dwóch Bogów: Jahwe - okrutnego Boga Starego Testamentu, i Abba - dobrego ojca z Nowego Testamentu. Marcjon odrzuca Stary Testament jako Pismo Święte, a z Nowego Testamentu uznaje tylko 10 listów św. Pawła i 2/3 Ewangelii św. Łukasza (jako antysemita, usuwa wszystkie wzmianki o narodowości Jezusa). "Nowy Testament" Marcjona jest pierwszym zbiorem ksiąg - zmusza to Kościół do zajęcia stanowiska odnośnie "trzonu" kanonu: czterech Ewangelii i Listów św. Pawła. ok. 200: Pozostałe księgi kanonu nie są jeszcze ostatecznie "oficjalnie" zaakceptowane, choć wydaje się, że panuje powszechna zgoda co do ich natchnionego charakteru: według jednego z zestawień pochodzących z Rzymu (fragment Muratoriego, ok. 200 r.), Nowy Testament składa się z 4 Ewangelii, Dziejów Apostolskich, 13 Listów św. Pawła, 3 (z 7) Listów powszechnych (1 i 2 J, Jud) oraz Apokalipsy : św. Jana i św. Piotra. ok. 230: Orygenes wymienia List do Hebrajczyków i List św. Jakuba jako księgi kanoniczne. 367: Najwcześniejsza lista ksiąg Nowego Testamentu, dokładnie taka sama jak współczesna, zapisana przez Atanazego, biskupa Aleksandrii, w jego liście z okazji Wielkanocy roku 367. Ta sama lista zostanie powtórzona jeszcze kilkakrotnie w IV wieku, podczas synodu w Kartaginie. 904: Papież Damazy w liście do jednego z biskupów wymienia wszystkie księgi Nowego Testamentu (ich kolejność jest taka sama, jak współcześnie). 1442: Kościół potwierdza we Florencji kanoniczność 27 ksiąg Nowego Testamentu, nie orzekając o niezmienności kanonu. 1536: W swoim przekładzie Nowego Testamentu z języka greckiego na niemiecki Luter przesuwa 4 księgi Nowego Testamentu (List do Hebrajczyków, List św. Jakuba, List św. Judy i Apokalipsa św. Jana) na koniec Biblii, uznając, że są mniej kanoniczne niż pozostałe. 1546: Podczas Soboru Trydenckiego Kościół Katolicki potwierdza raz na zawsze kanoniczność 27 ksiąg Nowego Testamentu. powrót na stronę Księgi Pisma Świętego
ZYpch. jedna z ksiąg nowego testamentu
